Qədim Gəncə çinarları

Bir-birinə dayaq olur,
Qədim Gəncə çinarları.
Axşam-səhər oyaq olur
Qədim Gəncə çinarları

Yeri öpər, höyü qucaq,
Meh toxunar, ətir saçar,
Kölgəsini dosta açar,
Qədim Gəncə çinarları.

Vaxt dolanar fəsil-fəsil,
Dözümdə dağ, çəkimdə fil,
Hər küləkdən qopan deyil,
Qədim Gəncə çinarları.

Pıçıldaşan yarpaqları,
Nəğmə deyən dodaqları,
Necə oxşar qulaqları
Qədim Gəncə çinarları.

Çay boyu qatar-qatardı,
Əsrlərdən yadigardı,
Dünya görmüş babalardı –
Qədim Gəncə Çinarları.

Meşəbəyi.

Kef üstündə kefimizi
Gəldi, sordu meşəbəyi.
-Buyur!- dedik, atdan enib,
Bardaş qurdu meşəbəyi.

Qamçısını atdı sola,
Çantasını çəkdi dala.
Şirin-şirin, bala-bala
Bizlə vurdu meşəbəyi.

İsti kabab , təzə fətir.
Doymaq olmur,yenə gətir.
Bığlarını arada bir
Eşib burdu meşəbəyi.

Altmışını verib yelə,
Düşməyibdir ruhdan hələ.
Qarşıdakı bir gözələ
Göz də vurdu meşəbəyi.

Yatdı biri -keflənərək,
Birini də yıxdı külək.
Hüseynlə axıradək
Möhkəm durdu meşəbəyi.

Qocaldım

Gəzdim qarış -qarış ana torpağı,

Nə yaxında ,nə uzaqda qocaldım.

İsti ,soyuq heç var varmadım fərqinə 

Nə aranda , nə yaylaqda qocaldım.

Məlhəmdi dağ moruğu,bağ narı,

Hər kimsənin öz istəyi ,öz yarı.

Görməyəndə qədir bilən dostları

Çil-çırağlı ağ otaqda qocaldım.

Altmışımda zirvələri aşanda ,

Yaş on beşdi!- Söyləmişəm bu anda.

"Millət!" -deyə-satqın coşub-daşanda

Belə çağda ,belə xavta qocaldım.

Hüsyn Arifəm , yaxşılara yananam,

Ömür boyu yamanlara yamanam.

Sevinəndə -qoca ikən cavanam,

Qəmlənəndə -cavanlıqda qocaldım.

xatırla məni!

Sevirəm çəməndə gülü-çiçəyi,
Gələndə ilk bahar xatırla məni!
Öpsün alınları dağlar küləyi,
Güləndə rüzigar xatırla məni!

Fəsillər dolanıb ,ötdükcə zaman,
Vaxt olur həyatda dəyişir insan.
Mən səni unudan deyiləm,inan,
Sən də, ey gözəl, xatırla məni. 

Könül deyir:- Yaşa hələ

Səfərdəyəm ,səfərimi
Vurmamışam başa hələ.
Arzularım ,əməllərim
Toxunmayıb daşa hələ.

Dolanıb kəndi ,şəhəri,
Dağlarda açdım səhəri.
Fikrim gəzir üfiqləri
Dönüb qızıl quşa hələ.

İlləri yola salmışam,
Şer yazıb,saz çalmışam
Ömür deyir: - Qocalmışam,
Könül deyir: - Yaşa hələ.

Qocalar

Gah çəliyə dirsəklənib dayanar,
Gah daş üstə dincin alır qocalar.
Gah əlini saqqalına aparıb
Dərin-dərin fikrə dalır qocalar.

Ağrıyanda özü doyar özündən,
Yaş süzülər ,qəm ələnər gözündən.
Uşaq kimi uşağın da sözündən,
Tez tutulub, tez daılar qocalar.

Yaxın başa, yad ayağa çəkəndə,
Biri bağa ,bii dağa çəkəndə ,
Gəlin sola, oğul sağa çəkəndə
Ümidini daşa çalır qocalar.

Cavanlığın qoxusunu itirib ,
Tay-tuşların çoxusunu itirib ,
Gecə yarı yuxusunu itirib ,
Sübhə kimi oyaq qalır qocalar.

Can neyləsin, hökmü verən zamandı,
Gözdən düşüb ,sandan çıxmaq yamandı.
A yoldaşlar ,a qardaşlar ,amandı,
Göynətməyin ,kövrək olur qocalar.

Əsən külək ,yapaq tökən budaqdı,
Döyən yağış ,sönüb keçən ocaqdı,
Necə deyim, iki günlük qonaqdı,
Axşam açıb, sabah solur qocalar.

Ey Hüseyn ,gənclik hara ,sən hara!...
Dolu gəlir ,sü köçüü kənara.
Qocalıqmı çəkən səni olara,
Qocaları yada salır qocalar.

50 yaşı olanda.

Dağ başına qar gəlir,
Yollar ,izlər dar gəlir,
Dünən düşündüklərin
Bu gün sənə ar gəlir .
Yaş əllini aşanda

Mən sülhə səs verirem

Mən sülhə səs verirem,-
Milyonlardan biri tək-
Qoy bir daha ordular
Üz-üzə dayanmasın.

Mən sülhə səs verirem,-
Bombaların səsindən
Beşikdəki körpələ
Hıçqırıb oyanmasın.

Mən sülhə səs verirem,-
Böyük kəndlər, şəhərlər
Viran olub qalmasın
Tüstü-duman içində.

Mən sülhə səs verirem,-
Qədim abidələri
Yerlə yeksan etməsin
Toplar bir an içində.

Mən sülhə səs verirem,-
Ağ saçlı anaların
Gözləri yaşla dolub
Qəlbi darda qalmasın.

Mən sülhə səs verirem,-
Cavan qızlar, gəlinlər
Baxıb-baxıb yollara
İntizarda qalmasın.

Ana

Elə ki. balalar gəlir dünyaya,
O gündən hey ölçüb biçir analar.
Mahnı da oxuyur ,şer də deyir,
Bəstəkar analar,çair analar.

Dözür hər əzaba o bilə -bilə .
Yaşayır,sirrini salmadan dilə.
Vaxt olur, qaldırıb ağını belə,
Şərbət əvəzinə içir analar.

Unudub illərin yorğunluğunu,
Həyatda dincliyi , evdə yuxunu:
Sevincin azını, qəmin çoxunu,
Yükün ağırını seçir analar.

Özüm də bilmirəm Hüseyn ,niyə?
Başımın tüstüsü çəkilir göyə.
Torpağım anasız qalmasın deyə
Torpağın qoynuna köçür analar.

Səni unuda bilmərəm.

Ay dolanar, il dolanar

Səni unuda bilmərəm.

Könül yanar, can odlanar

Səni unuda bilmərəm.

Yaz üzülə, payız keçə,

İstər gündüz, istər gecə

Neçə gözəl gəlib keçə

Səni unuda bilmərəm.

Gözün saxladı sözümü,

Gözün ovladı gözümü

Unutmayınca özümü

Səni unuda bilmərəm....

Sən dərsə gəlməyəndə...

Düşür yadıma hərdən
Məktəb həyətində mən
Yoluna göz dikərdim
Qəlbim sızlardı birdən
Sən dərsə gəlməyəndə...

Durub-durub anardım
Gizli-gizli yanardım
Nçə dostun içində
Özümü tək sanardım
Sən dərsə gəlməyəndə...

Zəng səsi ucalardı,
Uşaqlar söz alardı.
Gözlərim boş masana.
Fikrim səndə qalardı
Sən dərsə gəlməyəndə...

Dözməyib buna bəzən
Düşüb gah da həvəsdən
Nə danım həqiqəti???
Qaçardım mən də dərsdən
Sən dərsə gəlməyəndə...

YAŞ 60-a ÇATANDA

Dağ başına qar gəlir, -
Yollar izlər dar gəlir.
Dünən düşündüklərin
Bu gün sənə dar gəlir,
Yaş 60-a çatanda.

Dərədən duman keçir,
Keçir, nə yaman keçir.
Dünən gəl-gəl deyənlər
Bu gün səndən yan keçir, -
Yaş 60-a çatanda.

Ağrılar cana keçir,
Baхmayır, qana keçir.
Хəyalından uşaqlıq,
Könlündən ana keçir –
Yaş 60-a çatanda.

[redaktə / تحریر]

Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən

Göyçə qədim, Göyçə ulu Göyçədi,
Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən.
Var-dövlətli, mal-qoyunlu Göyçədir,
Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən.

Toxulcada axdı bulud, ötdü çən,
Xəbər tutdum durnaların köçündən,
Atla keçdim Ağbulağın içindən,
Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən.

Göyçə eli şöhrətlidir ellərin,
“Göyçə gülü” əzbəridir dillərin,
Göyçə gölü göyçəyidir göllərin,
Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən.

Xoş ləhcəni, şirin dili saxlayın,
Həm sevinci, həm niskili saxlayın,
Zodda zodu, Cildə cili saxlayın,
Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən.

Aləm bilir, hər hörmətim sizədir,
Dədə-baba məhəbbətim sizədir,
Mən Arifəm, vəsiyyətim sizədir,
Göyçəlilər, dağılmayın Göyçədən.

YADIMA GÖYÇƏ DÜŞÜBDÜR

Arabir izimə sabahın nuru,
Arabir yоluma gеcə düşübdür.
Arabir yadıma dağların qarı,
Düşübdür özüdə nеcə düşübdür.

Bir tərəfim qala, bir tərəfim bağ,
Bir dünya nеmətdir bir yaşıl yarpaq.
Arabir yadıma Şirvan, Qarabağ,
Arabir yadıma Göyçə düşübdür.

Bəlkə «Ağbulağ»ın bərəsindəki,
Sübhün dan qоxusu səsləyir məni,
Bəlkə «Tоğluca»nın bərəsindəki,
Baldırğan qоxusu səsləyir məni.

Оrda kişilər var, müdrik kişilər,
Namusu, qеyrəti haqqı itirməz.
Оrda Mikayıl var canlara dəyər,
Оcağı müqəddəs, оdu müqəddəs.

Bəlkə bir atanı dоst məhəbbəti,
«Məzrə»də, «Pəmbək»də gətirib dilə.
Bəlkə bir ananı şеir həsrəti,
Rahat buraxmayıb bircə an bеlə.

Оrda nеçələri, əzizdən əziz,
Uyuyar ətrafdan xəbərsiz kimi.
Bəlkə Məmmədhüsеyn, Musa, Ələsgər
Еşitmək istəyir ayaq səsimi.

Nəğmələr, duyğular duzlu məzəli,
Könlümə, gözümə nəsə düşübdür.
Bəlkə «Qızılvəng»li Göyçə gözəli,
Həcərin qulağı səsə düşübdür.

Insan daş оlsa da əriyib gеdir,
О şəhər, bu şəhər dözürük yоla,
«Zоd»da bir tоpaq еv, bir isti təndir,
Bir mütəkkə оla, bir aşıq оla.

Hеç nə istəmirəm, hеç nə qardaşım,
Nə şöhrət, nə alqış sоrağındayam.
Bir qaya kölgəsi bir də qardaşım,
Bir çəmən süfrəsi marağındayam.

Dоstlarla söhbətdən söhbətə kеçib,
Min sirli aləmə qulaq asaydım.
Bir dürlü bulağın suyundan içib.
Bir «Yanıq Kərəm»ə qulaq asaydım.

Ana təbiəti xatırlayanda,
Yazıb yaratmasam, çəmən inciyər.
«Kərəm»i söylədim bеlə bir anda,
«Dilqəmi» dеməsəm, Dilqəm inciyər.

Çiçək təravəti, gül təmizliyi,
Sazımda, sözümdə çağlayıb mənim.
Bəlkə dağ saflığı, göl təmizliyi,
Mеylimi Göyçəyə bağlayıb mənim.

Bu ülvi еhtiram, bu ülvi istək,
Sinədə qaynayan еşq harasıdı.
Aqil babaları biz düşünməsək,
Sоnra kim düşünüb kim anasıdır.

Оrda nеçələri əzizdən əziz,
Alışan ürəkdi, duyan ürəkdi.
Bəlkə bir məktəbli səssiz-səmirsiz,
Arifin şəklini istəyəcəkdir.

Bir salam vеrək əzəl оylağa,
Qalan öz yеrində köçən köçübdür.
Bəlkə buna görə ay Yunis qağa,
Xеyli var yadıma Göyçə düşübdür.