Qədim Gəncə çinarları

Bir-birinə dayaq olur,
Qədim Gəncə çinarları.
Axşam-səhər oyaq olur
Qədim Gəncə çinarları

Yeri öpər, höyü qucaq,
Meh toxunar, ətir saçar,
Kölgəsini dosta açar,
Qədim Gəncə çinarları.

Vaxt dolanar fəsil-fəsil,
Dözümdə dağ, çəkimdə fil,
Hər küləkdən qopan deyil,
Qədim Gəncə çinarları.

Pıçıldaşan yarpaqları,
Nəğmə deyən dodaqları,
Necə oxşar qulaqları
Qədim Gəncə çinarları.

Çay boyu qatar-qatardı,
Əsrlərdən yadigardı,
Dünya görmüş babalardı –
Qədim Gəncə Çinarları.

Meşəbəyi.

Kef üstündə kefimizi
Gəldi, sordu meşəbəyi.
-Buyur!- dedik, atdan enib,
Bardaş qurdu meşəbəyi.

Qamçısını atdı sola,
Çantasını çəkdi dala.
Şirin-şirin, bala-bala
Bizlə vurdu meşəbəyi.

İsti kabab , təzə fətir.
Doymaq olmur,yenə gətir.
Bığlarını arada bir
Eşib burdu meşəbəyi.

Altmışını verib yelə,
Düşməyibdir ruhdan hələ.
Qarşıdakı bir gözələ
Göz də vurdu meşəbəyi.

Yatdı biri -keflənərək,
Birini də yıxdı külək.
Hüseynlə axıradək
Möhkəm durdu meşəbəyi.

Qocaldım

Gəzdim qarış -qarış ana torpağı,

Nə yaxında ,nə uzaqda qocaldım.

İsti ,soyuq heç var varmadım fərqinə 

Nə aranda , nə yaylaqda qocaldım.

Məlhəmdi dağ moruğu,bağ narı,

Hər kimsənin öz istəyi ,öz yarı.

Görməyəndə qədir bilən dostları

Çil-çırağlı ağ otaqda qocaldım.

Altmışımda zirvələri aşanda ,

Yaş on beşdi!- Söyləmişəm bu anda.

"Millət!" -deyə-satqın coşub-daşanda

Belə çağda ,belə xavta qocaldım.

Hüsyn Arifəm , yaxşılara yananam,

Ömür boyu yamanlara yamanam.

Sevinəndə -qoca ikən cavanam,

Qəmlənəndə -cavanlıqda qocaldım.

xatırla məni!

Sevirəm çəməndə gülü-çiçəyi,
Gələndə ilk bahar xatırla məni!
Öpsün alınları dağlar küləyi,
Güləndə rüzigar xatırla məni!

Fəsillər dolanıb ,ötdükcə zaman,
Vaxt olur həyatda dəyişir insan.
Mən səni unudan deyiləm,inan,
Sən də, ey gözəl, xatırla məni. 

Könül deyir:- Yaşa hələ

Səfərdəyəm ,səfərimi
Vurmamışam başa hələ.
Arzularım ,əməllərim
Toxunmayıb daşa hələ.

Dolanıb kəndi ,şəhəri,
Dağlarda açdım səhəri.
Fikrim gəzir üfiqləri
Dönüb qızıl quşa hələ.

İlləri yola salmışam,
Şer yazıb,saz çalmışam
Ömür deyir: - Qocalmışam,
Könül deyir: - Yaşa hələ.

Qocalar

Gah çəliyə dirsəklənib dayanar,
Gah daş üstə dincin alır qocalar.
Gah əlini saqqalına aparıb
Dərin-dərin fikrə dalır qocalar.

Ağrıyanda özü doyar özündən,
Yaş süzülər ,qəm ələnər gözündən.
Uşaq kimi uşağın da sözündən,
Tez tutulub, tez daılar qocalar.

Yaxın başa, yad ayağa çəkəndə,
Biri bağa ,bii dağa çəkəndə ,
Gəlin sola, oğul sağa çəkəndə
Ümidini daşa çalır qocalar.

Cavanlığın qoxusunu itirib ,
Tay-tuşların çoxusunu itirib ,
Gecə yarı yuxusunu itirib ,
Sübhə kimi oyaq qalır qocalar.

Can neyləsin, hökmü verən zamandı,
Gözdən düşüb ,sandan çıxmaq yamandı.
A yoldaşlar ,a qardaşlar ,amandı,
Göynətməyin ,kövrək olur qocalar.

Əsən külək ,yapaq tökən budaqdı,
Döyən yağış ,sönüb keçən ocaqdı,
Necə deyim, iki günlük qonaqdı,
Axşam açıb, sabah solur qocalar.

Ey Hüseyn ,gənclik hara ,sən hara!...
Dolu gəlir ,sü köçüü kənara.
Qocalıqmı çəkən səni olara,
Qocaları yada salır qocalar.

50 yaşı olanda.

Dağ başına qar gəlir,
Yollar ,izlər dar gəlir,
Dünən düşündüklərin
Bu gün sənə ar gəlir .
Yaş əllini aşanda